(سپس خداوند سبحانه نعمى را كه در دنيا نصيب رسول خود فرمود شماره مى‌فرمايد:) آيا ترا يتيم نيافت و مأوى و پناه داد؟ (كه چون پدرش بمرد و يتيم ماند او را پناه داد به اين كه اولا عبد المطلب جدّ او مسخّر او شد و چون او بمرد أبو طالب باشفاق و محبّت او كمر بست و او را از اولاد خود بيشتر دوست مى‌داشت و او را تحت تكفل و تربيت خود گرفت. و يتيم كسى است كه او را پدر نباشد - و رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم پدرش كه مرد او در شكم مادر بود و بقولى كمى پس از ولادت او رحلت نمود و دوساله بود كه مادرش رحلت نمود و جدش كه مرد هشت‌ساله بود و به ابو طالب تسليمش نمود زيرا أبو طالب برادر مادرى عبد اللّه بود و أبو طالب هم در حسن تربيت او دريغ نكرد و از صادق عليه السّلام پرسيدند چرا رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله از پدر و مادر يتيم شد فرمود براى اينكه حقي از مخلوق بر او نباشد. و معناى ديگر كه براى يتيم كرده‌اند آنكه آيا ترا فردى بى‌مثل و مانند در شرف و فضيلت نيافت و ترا در پناه خود گرفت و مختص به رسالت خود ساخت چنانكه گويند (درّ يتيم) يعنى درّى كه مانند ندارد - و بقولى معناى آيه اين است كه ترا پس از آنكه يتيم بودى پناه‌گاه يتيمان قرار داده و بعد از آنكه تحت كفالت بودى كفيل مردمان ساخت
